15mm World War II: Sherman Firefly

Dotychczas nie wychylałem się zbytnio poza skalę 28mm. Do większości systemów w które gram używam figurek właśnie w tej skali. Wyjątkiem są Battletech, w którym używa się figurek w skali 6mm oraz Team Yankee, w którym skala to 15mm.

Jakiś czas temu miałem pomysł, aby rozpocząć przygodę z Flames of War, ale nigdy go nie zrealizowałem. Nadal jestem daleki od wejścia w FoW, ale postanowiłem zrealizować pomysł zgromadzenia armii w skali 15mm.

Stało się tak po przeczytaniu recenzji do systemu I Ain't Been Shot Mum! od Tor Fat Lardies. Autorzy znani są z takich systemów jak Chain of Command, do którego podręcznik posiadam, a który oferuje nieco inne, moim zdaniem ciekawsze, zasady niż np. Bolt Action.

I Ain't Been Shot Mum! to system, w którym operujemy siłami na poziomie kompanii. Dlatego też, zaplanowałem sobie stworzenie kompanii piechoty brytyjskiej wspartej czołgami, niszczycielami czołgów, itp.

Wraz z zakupem drukarki 3D (Anycubic Photon Zero) mój plan nabrał rozpędu. Jako pierwsze wydrukowałem czołgi Sherman Firefly z projektu dostępnego w sieci. Jak widać, poziom szczegółów jest bardzo zadowalający. Drukarka, choć budżetowa, naprawdę daje radę. 

Warhammer Fantasy Battle: Vampire Counts #1

Jakoś pod koniec listopada, umówiłem się z Maniexem, że pomalujemy zalegające figurki do Warhammer Fantasy Battle. U mnie padło na armię wampirów. Przez cały grudzień i połowę stycznia udało mi się pomalować trzy oddziały: Szkielety, Czarnych Rycerzy oraz Ghule.

Battletech: Thunderbolt

Wyprodukowany w 2491 roku jako jeden z pierwszych mechów przeznaczonych do ataków planetarnych, a także jeden z najlepiej uzbrojonych i opancerzonych mechów w świecie Battletech'a.

- Wersja: TDR-5S
- Waga: 65 ton
- Uzbrojenie: rakiety bliskiego i dalekiego zasięgu, trzy średnie lasery, ciężki laser oraz dwa karabiny

Mech przygotowany został do działania na wszystkich trzech zasięgach występujących w grze. Cele, które znajdą się blisko potraktowane zostaną rakietami krótkiego zasięgu Bical i dwoma karabinami maszynowymi Voelkers 200. Na średnim zasięgu wróg może się spodziewać wiązki z trzech średnich laserów Diverse Optics Type 18. Natomiast na dalekim zasięgu, Thunderbolt uderza mocno z ciężkiego lasera Sunglow Type 2 i rakiet dalekiego zasięgu Delta Dart LRM 15.

Duża ilość uzbrojenia jest też minusem tego mecha. Piloci Thunderboltów muszą czujnie obserwować wskazania temperatury, aby uniknąć przegrzania, a w efekcie wyłączeń reaktora czy też eksplozji amunicji. Zanim jednak dojdzie to tego typu ekstremalnych efektów, podwyższona temperatura powoduje także obniżenie skuteczności bojowej mecha: wolniejsze poruszanie się, obniżenie celności, itp.

Thunderbolty pojawiają się w ciężkich lancach, a nawet w lekkich siłach szturmowych, powszechnie używanych przez każdą armię w Sferze Wewnętrznej i Peryferiach. Domy Steiner i Marik są głównymi użytkownikami Mechów, chociaż te kupieckie narody sprzedały część produkcji do innych stanów. Dom Liao posiadał znaczące liczby tych Mechów, aczkolwiek straty w Czwartej Wojnie o Sukcesję i Wojnie Andurienskiej poważnie uszczupliły tę ilość. Na peryferiach konkordat Tau-rian wykorzystuje Mecha jako kręgosłup swojej armii.

Źródła:
1. http://www.sarna.net/wiki/Thunderbolt
2. Technical Readout: 3039, p. 295

Battletech: Wolverine

76 lat po pojawieniu się lekkiego mecha Locust, tj. w 2575 roku, zaprojektowany i wyprodukowany zostaje Wolverine. Powstał w odpowiedzi na zapotrzebowanie na mecha, który mógłby wykonywać misje zwiadowcze zbyt niebezpieczne dla lekkich mechów. Według materiałów źródłowych, jego produkcja zbiegła się także w czasie z mobilizacją przed nieuniknionym konfliktem Sfery Wewnętrznej z Peryferiami.

Prezentowana wersja: WVR-6R
- Waga: 55 ton
- Uzbrojenie: średni laser, rakiety bliskiego zasięgu oraz armatka automatyczna

Lepiej opancerzony i uzbrojony niż lekkie Mechy, ale ustępujący pod względem opancerzenia innym średnim Mechom, został wyposażony w silniki skokowe Northrup 12000, co znacznie zwiększyło wartość bojową oraz przeżywalność Wolverine'a na polu walki.

Wersja WVR-6R wyposażona jest w armatkę automatyczną GM Whirlwind, zamontowaną na prawym ramieniu, która pozwala na ostrzał wroga z dystansu. Na lewym barku umieszczone zostały rakiety bliskiego zasięgu Harpoon 6. Na głowie, na obrotowym wsporniku, umieszczony został średni laser, w którym zastosowano układ przerywania ognia, aby uniknąć trafienia z lasera w zamontowaną obok wyrzutnię rakiet.

Jak w przypadku Locust'a, powstało wiele wersji Mecha Wolverine. Np. w wersji WVR-6K, Dom Kurita zrezygnował z silników skokowych, przez ich awaryjność. Zamiast armatki automatycznej zamontowano jeden ciężki, średni i lekki laser oraz dodano dwie chłodnice i dwie tony pancerza. Natomiast inżynierowie z Domu Marik, nie rezygnując z silników skokowych, ale zamieniając armatkę automatyczną na ciężki i średni laser, byli w stanie dodać dwie chłodnice oraz tonę pancerza.

Źródła:
1. http://www.sarna.net/wiki/Locust
2. Technical Readout: 3039, p. 281

Battletech: Locust

Zaprojektowany przez Bergan Industries i wyprodukowany po raz pierwszy w 2499 roku Locust to jeden z najczęściej używanych lekkich Mechów w świecie BattleTech'a. Spośród kilku bardziej zaawansowanych mechów tej klasy, stworzonych na przestrzeni pięciu wieków, niewiele z nich dorównuje mu prędkością i wytrzymałością.

Prezentowana wersja: LCT-1V
- Waga: 20 ton
- Uzbrojenie: dwa karabiny maszynowe oraz średni laser

Dzięki wyjątkowej prędkości, Locust idealnie nadaje się do misji zwiadowczych, ustępując tylko mechom wyposażonym w silniki skokowe. W konstrukcji ramion występuje tylko siłownik barku i ramienia. Brak w konstrukcji siłownika przedramienia i siłownika dłoni, dlatego też Locust ma ograniczoną skuteczność bojową podczas walki wręcz. 

Wyposażony w dwa karabiny maszynowe SperryBrowning jest bardzo skuteczną jednostką przeciwko piechocie. Natomiast do walki z mechami oraz pojazdami opancerzonymi posiada jeden średni laser. Dlatego też, Locust bardzo często operuje w grupach, które wykorzystując swoją prędkość potrafią skutecznie okrążyć i zneutralizować wrogiego mecha.

Produkowany na dużą skalę, przez ok. dziesięć różnych fabryk, Locust zasila szeregi każdej organizacji militarnej w świecie BattleTech'a. Występuje szczególnie licznie w regionach peryferialnych przyjegających do Sfery Wewnętrznej (Inner Sphere), czyli obszaru przestrzeni międzygwiezdnej otaczającego Ziemię w promieniu około 450 - 550 lat świetlnych. 

Ze względy na różnorodność producentów, czyli w efekcie stosunkowo niski koszt i szeroką dostępność części, Locust jest popularny wśród jednostek najemnych oraz jest ważnym elementem sił obronnych i milicji wielu korporacji. Doprowadziło to również do powstania wielu wariantów Mecha oraz kilku zmodernizowanych wersji oznaczanych cyfrą 3, 5, a nawet 6.

Z popularnych wersji można wymienić np. LCT-1E, któy zamiast karabinów maszynowych ma zamontowany średni i lekki laser. Dom Steiner zamiast karabinów maszynowych wyposaża swojego LCT-1S w dwie wyrzutnie rakiet bliskieg zasięgu, kosztem pancerza. Podobny zabieg, czyli redukcję pancerza, w celu zamontowania rakiet dalekiego zasięgu stosuje Dom Davion. Peryferia, ze względu na ograniczenia technologiczne, używają przede wszystkim standardowej wersji LCT-1V.

Jeżeli chcecie poczytać więcej, polecam skorzystać ze źródła Sarna.net, gdzie na temat świata BattleTech i różnorodnego sprzętu znajdziecie wiele ciekawych artykułów.

Źródła:
1. http://www.sarna.net/wiki/Locust
2. Technical Readout: 3039, p. 281